Elif'le ayni yaş dönemlerde olmamız elbette onun yaşadıklarını bilmem ve de hissetmem açısından onu yazabilmemde bana bir avans bilgi gibi olacaktır..Ancak Elif'i tanıma isteğim.. Avni Bektaş abiyle olan sohbetlerimizde Elif'in Avni abiye sorduğu ve benimde hayli duygulanmama yol açan bir cümleden sonra olmuştur..
Avni Bektaş abim.. Yılmaz Güney'le bir yıla yakın Ulucanlarda birlikte kalmışlar.. ve hatta Avni abide Yılmaz Güneyle olan anılarını kitap haline getirerek yayımlamıştır..
Kitap çıktığında ilk gönderdiklerinden biri de bendim.. Bir solukta okudum. yer, yer hüzünlendim, duygulandım, üzüldüm.. öfkelendim ve de güldüm..
İşte sohbetlerimizin birinde Elif ,Avni Abiye; Avni amca babam size beni sevdiğini söylüyor muydu? çok mu söylüyordu.. sever miymiş? ''demesi üzerine ve Avni abinin de bana bunu anlatması üzerine.. inanın çok duygulandım..
Yakın arkadaşlarım bilirler. takip edenler..benim babamda çok hastalanmıştı hatta ölümlerden döndü ve ben o gecelerde hep babama şiirler yazardım.. yüce rabbimme yalvarırdım ve derdim ki; ''Allahımm.. bu seferde bahşet bana.. ne olur kurtulsun..!çünkü ben çok yalnızım, bunu kaldıramam, atlatamam..sanırım.. ''diye
Birden babama yazdıklarım aklıma geldi..
Sonra da Elifin babasının ölüm yıl dönümünde ona yazdığı şiirden çok etkilendim..
''30 yil olmus...
Olmus, ama geçmemis sanki...
Her sey dûn gibi net, berrak...
Gözlerinin piriltisi,
elinin elimde ki sicakligi
inci gülûsûn aydinligi...
Olmus, olmus ama geçmemis...
10.950 gün...
Birgûn de en az seni bir kere düsünsem
10.950 an...
Kâh hüzünlû, kâh mutluluk dolu...
Ha hüzûn, ha mutluluk,
Seninle dolu dolu
Kabuklu yaram sizlarken...
Baba, Babam, Benim babam...
Nur içinde yat...
ELİF GÜNEY PÜTÜN ''
Ve baktım ki ortak bir yönümüz var ikimizde babamızı çok seviyoruz.. ayrılanı ise.. benim babam hayatta ama ben uzaktayım.. Diğeri ise ben Elif'in babasını da tanıyor ve onu seviyorum.. Hepimizin tanıdığı ve ortak kanıda birleştiği gibi ;Bu dünyaya bir daha zor gelecek, ender insanlardan biri.. ilkeli, onurlu, devrimci ve büyük sanatçı ve baba YILMAZ GÜNEY..
Bu yazıyı oluşturmak istediğimde asla insanların özellerine çok fazla girmeyi düşünmedim hatta hiç.. Bu konuda Elif esneklik gösterse de ben rağbet etmicemm saygı duyuyorum.. benim yazmak istediğim tamamıyla duygusal boyut.
Elif'i yine de sevenlere ve merak edenlere kısaca bir biyografisini yazacam ama asla fazla değil.!
Elif Güney Pütün;
Ağustos 1966’da İstanbul'da doğdu. 15 yaşına kadar Türkiye’de yaşadı, 1981 yılında ailesiyle birlikte Fransa’ya yerleşti. Liseden sonra Psyco-Pédagogie yüksek okulunu bitirdi. Eğitiminin ikinci yılında yaptığı bir staj sırasında otistik çocuklarla tanıştı ve tüm iş hayatını onlara adadı. Psikanalitik formasyonunun yanı sıra aile terapisti formasyonu da iş hayatını ve kişisel hayatını zenginleştirmeye devam etti. Eşi ve iki çocuğuylaParis/ Fransa’da yaşamaktadır..
Elif yazdığım üzre o da babası gibi duyarlı , onurlu ve ilkeli ve eğitimli.. Çoklukla sayfasında bizlerin paylaştığı ve duyarlı olduğu ,yakındığı ,konuları paylaşıp, olaylara dikkat çekmek ve verdiği önemi göstermek istemektedir....Yurt dışında yaşıyor ama bizden uzak değil.., içimizde .. bizden biri..Gördüğüm ve dikkat çekmek istediği paylaşımları ve önemsediği konuları alkışlıyorum..
Bakıldığında onun resimleri arasında İşkenceyle katledilen Metin Göktepenin annesi Fadime anayı..
Birde son zamanlarda benim yazdığım kısa bir şiiri görebilirsiniz..
Mütevazi davranmıcam öle olsa da bile kesin Elif beğendiği için paylaşmıştır, bana destek olmak için değil..
Elifciğim seni seviyorumm..Paris'e geldiğimde kesin seni bulurum.. Ama sen de buraya geldiğinde kesin beni bul.. Avni abi'nin yanına gideriz birlikte..
Ayla