O ne menem işti...

Gecedeki duru sükûn
Gemileri batıracak kadar acımasızken,
Gurbetin ortasından
Şimdi çıksam yola
Aç, susuz, yürüsem durmadan
Baygın düşsem evimin bahçesine...
Gelirken bir parça
Yanımda getirseydim
Şimdiye filiz verecek olan
Annemin leylağı dibinde
Bulsaydı beni kardeşim...
Kardeşim,
Hani karnım burnumdayken,
Rüyama girmişti ya,
‘'Bana bi su ver,su ver!''
Diye seslendiğim gibi,
Kolumdan tutup kaldırırken,
Toprağımdan aldığım cesaretle
İlk defa korkmadan
Hatta arsızca
Haykırsam çığlık çığlığa;

‘'Hiç huzur vermedin,
İn üstümden dünya!''

Sürüklenerek girince kapıdan
Aha da baba ocağı!
Üşüşseler başıma
Sarsalar kanadını
Yuvadan atılanın...
Dışarda leylaklar
İçerde leylekler...
Yorgunum annem...

Ben de bir bey kızıydım.
Yeşilırmak tarardı saçımı, amma,
Senin gibi içim ezik şimdi
Kral kızı Sonusa,
Söylesene, beni sürgüne salan
Öz vatanım ne yanda...