Ne kadar kolay cennete gider oldunuz…

 

Cenneti mi özlediniz?

 

Sofralarından ekmeklerini,işlerinden emeklerini,ceplerinden paralarını,kişiliklerinden onurlarını, yataklarından kadınlarını,uykularından rüyalarını,kucaklarından çocuklarını,yüreklerinden sevgilerini, inançlarını,hayatlarından huzurlarını çaldınız.

 

Hem kendinize hem onlara yalan söylediniz,hem kendinizi hem onları kandırdınız,

 

Öldürdünüz,ağlattınız,aldattınız,

 

Göz göre göre cehennemi çağırdınız…

 

Ezdiklerinizi, sömürdüklerinizi o cehennemin içinde bırakıp cennete bilet mi kesiyorsunuz?

 

Siz olsa olsa Allah’ın savaş açtığı kendi karanlığında kaybolup giden zavallılar olabilirsiniz.

 

Gözünü hırsın bürüdüğü,yerleri ve genleri büyüdükçe yüreklerinin ve içindeki değerlerin toplu iğne başı kadar kaldığı zavallılar olabilirsiniz.

 

Siz!

 

Mala mülke itibar eden,gaflet uykusundan hala uyanamayan zavallılar…

 

Edindiğiniz mal-mülkler,sahip olduğunuz makamlar sizi kurtaracak mı sanıyorsunuz…

 

Ağlattığınız insanların gözyaşlarında,öldürdüğünüz masumların kanında boğulacaksınız…

 

Eğer ki biraz insanlığınız kaldıysa önce kendi gözyaşınızda boğulursunuz.

 

Ezdiğiniz,sömürdüğünüz insanlar sizi affetmeyebilir,Allah da affetmeyebilir ama belki kendi kendinizi affedebilirsiniz.

 

Kuran,sizin gibi gafillere kılavuzluk yapmamış olabilir,körelmiş vicdanlarınızı harekete geçirmemiş olabilir ama…Çaldığınız hayatlar ve haklar size cehennem yolunda kılavuzluk edecektir.

 

Siz ki cennet ve cehenneme inanmayanlarsınız.

 

Siz ki kendine inanmayanlarsınız,siz ki kendini sevmeyenler,kendini tanımayanlarsınız.

 

Siz,önce kendi ateşinizde yanacaksınız.

 

Cennete inansaydınız ona yüreğinizde yer açardınız.

 

Cehenneme inansaydınız onu kendinizden ve sevdiklerinizden uzaklaştırmak için savaşırdınız.

 

Sevmeyi,sahiplenmeyi bilirdiniz.

 

Paylaşır,paydaları korurve sahiplerine iade ederdiniz.

 

Ama siz ne yaptınız,yerinizi büyüttünüz,malınızı büyüttünüz,yaşadığınız ömür boyunca tüketemeyeceğiniz edinimler kazandınız.

 

Aldıklarınız çok,verdikleriniz yok oldu.

 

Yalnızlaştıkça,kendinize yabancılaştıkça daha çok istediniz,

 

Allah’ın adaletine güvenmediniz,kendiniz adalet dağıtmaya kalktınız.

 

En büyük payı kendinize aldınız.

 

Pazarlığa oturdunuz onunla.

 

Dünyadaki yeriniz büyüdükçe ibadetleriniz de artar oldu.

 

İnançlarınız kazançlarınız doğrultusunda ivme kazandı.

 

Ezdikçe, sömürdükçe daha çok inandığınızı haykırdınız.

 

Neden bu kadar çok bağırdığınızı bir kendiniz bile anlayamadınız.

 

Sesiniz gür çıkarsa vicdanınız duyar sandınız.Ama siz bu yola girerken vicdanı yolun başında bırakanlarsınız.Bağırdıkça körleşti vicdanınızın gözleri, sağırlaştı kulakları…

 

Hak dediniz yediniz,pak dediniz giydiniz…Allah yolunda sevmediniz.Sevgi denince yollarınızı ayırdınız. Sevmek paylaşmaktı,inanmaktı,sevmek korumaktı,sevdiğinin canını acıtmamaktı.Korkmadınız yaratılanı tanımlamaktan,din,dil,renk diye ayırmaktan.Ama korktunuz yoksula,ezilene yanaşmaktan.

 

Sizin asli göreviniz insanı tanımlamak değil tanımaktı.

 

Tanıyıp anlamaktı.

 

Siz! Allah’ın savaş açtığı insanlar.

 

Korkularının gölgesi büyüdükçe pazarlıkları da büyüyenler,kendinizi kandırdığınızı anlayın artık. Saraylarda da yaşasanız,öldükten sonra adınıza tapınaklar da yaptırsanız üzerinize atılacak olan iki kürek toprak.

 

Siz! Cennet ve cehennemi yüreklerinde taşımayan gafiller…Rantlarınıza bir mola verin de arkanıza bakın.Bıraktıklarınız ne,kazandıklarınız ne…

 

Siz dindarsanız ben kendimi inandığım bütün değerlerden azlediyorum.

 

İçimdeki sevgiyi korumak için, Allah’a olan inancımı yitirmemek için,sizden biri olmamak için…

 

Allah’ın şeytanları sizi korusun.

 

Şer yolunuz hayra çıkar belki sizi gördükçe şeytan şeytanlığından utandığı vakit…